530.
(a)   ΣΩ. Τὸν Ἴωνα χαίρειν. πόθεν τὰ νῦν ἡμῖν ἐπιδεδή-
μηκας; ἢ οἴκοθεν ἐξ Ἐφέσου;

• χαίρειν:
• subject of an infinitive is ordinarily accusative: hence Τὸν Ἴωνα
• χαίρω : LSJ  definition III: freq. in imper. χαῖρε, dual χαίρετον, pl. χαίρετε, as a form of greeting,
• inf. alone at the beginning of letters, Κῦρος Κυαξάρῃ χαίρειν (sc. λέγει) X.Cyr.4.5.27, cf. Theoc.14.1; used by Alexander the Great to Phocion as a mark of respect, Duris 51J.
• Smyth §2013 says: The infinitive may be used for a 2nd person imperative.
• τὰ νῦν
• Greek can add an article to anything, which makes that thing into a noun, a 'nominal'.
• So τὰ νῦν is a nominal now and means "the neuter things now" which means "current things" "things at this time"
• And it is accusative or nominative, right?
• A nominative makes no sense, so it might be accusative.
  
• An accusative can be used as an adverb, a so-called adverbial accusative, so τὰ νῦν can mean "with respect to things now" which means, in better English, "just now"
  
• To sum up: although it is already an adverb, νῦν here is made into an adverb 
• Not just here: here's another example from Phaedo 57a:
  
• οὐδεὶς ... ἐπιχωριάζει τὰ νῦν Ἀθήναζε
• ἢ οἴκοθεν ἐξ Ἐφέσου;
• This doesn't make sense on its own as a sentence.
• Use words that have just been said to fill in whatever is needed to make it make sense:
• ἢ οἴκοθεν ἐξ Ἐφέσου ἐπιδεδήμηκας;
• the ἢ is "or" and implies that there is some other choice that is not mentioned: it's a 'colloquial' use, which means it is close to how people really talked. How do I know that? Because of all the explanations I can think of, that fits the situation best: it fits in so many places in Plato that we can say that Plato often uses a 'colloquial' style. Where else do we find 'colloquial' style? Aristophanes and perhaps graffiti.
  

  ΙΩΝ. Οὐδαμῶς, ὦ Σώκρατες, ἀλλ’ ἐξ Ἐπιδαύρου ἐκ τῶν
Ἀσκληπιείων.

• Again, supply words from what came before to make this make sense. The full thought must be:
• Οὐδαμῶς ἐπιδεδήμηκα οἴκοθεν ἐξ Ἐφέσου, ὦ Σώκρατες, ἀλλ’ ἐπιδεδήμηκα ἐξ Ἐπιδαύρου ἐκ τῶν
  Ἀσκληπιείων.

  ΣΩ. Μῶν καὶ ῥαψῳδῶν ἀγῶνα τιθέασιν τῷ θεῷ οἱ    (5)
Ἐπιδαύριοι;

• Μῶν is a particle that is from μὴ + οὖν and means "surely ... not" and expects "no" for an answer.
  

  ΙΩΝ. Πάνυ γε, καὶ τῆς ἄλλης γε μουσικῆς.

• This is not the expected 'no' for an answer: that makes it lively and exciting.
• Again, supply words from what preceded to make this make sense: καὶ ῥαψῳδῶν καὶ τῆς ἄλλης γε μουσικῆς ἀγῶνα τιθέασιν τῷ θεῷ οἱ Ἐπιδαύριοι.

  ΣΩ. Τί οὖν; ἠγωνίζου τι ἡμῖν; καὶ πῶς τι ἠγωνίσω;

• τι can be used as an adverb, almost a particle, meaning 'at all' 'in any way' 'ever': none of those meanings work perfetly here , but that is roughly what it means. In such a case, where the meaning is a subtle one, it is OK not to translate the word into English but just note that it's there and doesn't change the meaning greatly.
  

(b)   ΙΩΝ. Τὰ πρῶτα τῶν ἄθλων ἠνεγκάμεθα, ὦ Σώκρατες.
  ΣΩ. Εὖ λέγεις· ἄγε δὴ ὅπως καὶ τὰ Παναθήναια νική-
σομεν.

• Εὖ λέγεις literally means 'you say well,' but is idiomatic for 'that's great news!'
• note that winning a hundred dollars is different from winning a competition: $100 is a straightforward direct object, but a contest is a sort of 'internal object' in that winning and competing are the same thing, just as when you run a race, the race is the run.
  
• note that you have to do something with ὅπως: any way to understand the sentence that does not include it is not right: what sort of clauses are introduced by ὅπως?

  ΙΩΝ. Ἀλλ’ ἔσται ταῦτα, ἐὰν θεὸς ἐθέλῃ.

• What kind of conditional has future in the apodosis and an + subjunctive in the protasis?
  

  ΣΩ. Καὶ μὴν πολλάκις γε ἐζήλωσα ὑμᾶς τοὺς ῥαψῳδούς,   (5)
ὦ Ἴων, τῆς τέχνης· τὸ γὰρ ἅμα μὲν τὸ σῶμα κεκοσμῆσθαι
ἀεὶ πρέπον ὑμῶν εἶναι τῇ τέχνῃ καὶ ὡς καλλίστοις φαί-
νεσθαι, ἅμα δὲ ἀναγκαῖον εἶναι ἔν τε ἄλλοις ποιηταῖς δια-
τρίβειν πολλοῖς καὶ ἀγαθοῖς καὶ δὴ καὶ μάλιστα ἐν Ὁμήρῳ,
τῷ ἀρίστῳ καὶ θειοτάτῳ τῶν ποιητῶν, καὶ τὴν τούτου διά-    (10)
(c) νοιαν ἐκμανθάνειν, μὴ μόνον τὰ ἔπη, ζηλωτόν ἐστιν.

• ζηλόω "envy" takes acc. or persons as direct object + a genitive of things. So τινά τινος ζηλῶ means "I envy someone (because of) something"
  
• Remember how I said that Greek can add an article to anything back at τὰ νῦν in the second sentence? Well, get ready for it to make one huge nominal!
  
• Here, the article τὸ makes all of the following into a nominal: ἅμα μὲν τὸ σῶμα κεκοσμῆσθαι ἀεὶ πρέπον ὑμῶν εἶναι τῇ τέχνῃ καὶ ὡς καλλίστοις φαίνεσθαι, ἅμα δὲ ἀναγκαῖον εἶναι ἔν τε ἄλλοις ποιηταῖς διατρίβειν πολλοῖς καὶ ἀγαθοῖς καὶ δὴ καὶ μάλιστα ἐν Ὁμήρῳ, τῷ ἀρίστῳ καὶ θειοτάτῳ τῶν ποιητῶν, καὶ τὴν τούτου διάνοιαν ἐκμανθάνειν, μὴ μόνον τὰ ἔπη.
• SO, the basic sentence here is simple: τὸ γὰρ    (that big huge infinitive  snarl of a nominal)    ζηλωτόν ἐστιν.
• Now to untangle that snarl of infinitives:
• the ἅμα μὲν ..., ἅμα δὲ... helped a lot, because ἅμα means "together, at once" and the μὲν ..., δὲ told me there were two parts to be untangled.
  
• the first articular infinitive, τὸ ἅμα μὲν πρέπον εἶναι, itself takes the complementary infinitives κεκοσμῆσθαι καὶ φαίνεσθαι
• and the second articular infinitive, ἅμα δὲ ἀναγκαῖον εἶναι, takes the complementary infinitives διατρίβειν καὶ ἐκμανθάνειν
• and each of those complementary infinitives has things like direct objects, prepositional phrases, etc. that depend on them.
• How did I know that those were the two articular infinitives? Because that was the only way it all fit together: everything else I tried left some things unaccounted for or awkward.
• So let's diagram it:
• τὸ γὰρ (article that makes everything that follows into a big noun)
  
• 1. ἅμα μὲν ἀεὶ πρέπον εἶναι (first infinitive limb of the big noun)
• 1a. τὸ σῶμα ὑμῶν κεκοσμῆσθαι τῇ τέχνῃ καὶ ὡς καλλίστοις φαίνεσθαι, (sub-limb of first infinitive limb)
  
• 2. ἅμα δὲ ἀναγκαῖον εἶναι (second infinitive limb of the big noun)
  
• 2a. ἔν τε ἄλλοις ποιηταῖς διατρίβειν (first infinitive sub-limb of the second infinitive limb)
  
• πολλοῖς καὶ ἀγαθοῖς καὶ δὴ καὶ μάλιστα ἐν Ὁμήρῳ, τῷ ἀρίστῳ καὶ θειοτάτῳ τῶν ποιητῶν, (appositive phrase in apposition to ἄλλοις ποιηταῖς)
• 2b. καὶ τὴν τούτου διάνοιαν ἐκμανθάνειν, μὴ μόνον τὰ ἔπη, (second infinitive sub-limb of the second infinitive limb)
• ζηλωτόν ἐστιν. (predicate of main clause)
  

οὐ γὰρ ἂν γένοιτό ποτε ἀγαθὸς ῥαψῳδός, εἰ μὴ συνείη τὰ λεγόμενα ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ.

• What kind of conditional is this?
• συνίημι means "understand"
  

τὸν γὰρ ῥαψῳδὸν ἑρμηνέα δεῖ τοῦ ποιητοῦ τῆς διανοίας γίγνεσθαι τοῖς ἀκούουσι·

• What finite verb(s) are found in this clause?
• Is ἀκούουσι a finite verb? then explain the article τοῖς before it! You can't? What else can ἀκούουσι be?
  
• δεῖ takes acc. + inf.
  
• when there is no verb, what verb is it? either something from the sentence before or a form of εἶναι

τοῦτο δὲ καλῶς ποιεῖν μὴ γιγνώσκοντα ὅτι λέγει ὁ ποιητὴς ἀδύνατον.   (5)     

• hint: the main clause is ἀδύνατον: it's just like ἀναγκαῖον in that it typically takes an inf.
  
• remember, if there is no verb, supply one from previous stuff or use a form of εἶναι

ταῦτα οὖν πάντα ἄξια ζηλοῦσθαι.

• he's doing it again: when there is no verb, supply one from before or supply a form of εἶναι.
• ἄξια "worthy" often takes an inf.
  

  ΙΩΝ. Ἀληθῆ λέγεις, ὦ Σώκρατες· ἐμοὶ γοῦν τοῦτο
πλεῖστον ἔργον παρέσχεν τῆς τέχνης, καὶ οἶμαι κάλλιστα
ἀνθρώπων λέγειν περὶ Ὁμήρου, ὡς οὔτε Μητρόδωρος ὁ
(d) Λαμψακηνὸς οὔτε Στησίμβροτος ὁ Θάσιος οὔτε Γλαύκων
οὔτε ἄλλος οὐδεὶς τῶν πώποτε γενομένων ἔσχεν εἰπεῖν οὕτω
πολλὰς καὶ καλὰς διανοίας περὶ Ὁμήρου ὅσας ἐγώ.

• cut this up into smaller chunks using the punctuation:
• Ἀληθῆ λέγεις, ὦ Σώκρατες·
  
• ἐμοὶ γοῦν τοῦτο πλεῖστον ἔργον παρέσχεν τῆς τέχνης,
  
• καὶ οἶμαι κάλλιστα ἀνθρώπων λέγειν περὶ Ὁμήρου,
  
• note here that οἶμαι is a verb of thinking, which can take indirect speech, and when the subject does not change from the leading verb to the infinitive, there is no need to express the subject again.
  
• ὡς οὔτε Μητρόδωρος ὁ
  (d) Λαμψακηνὸς οὔτε Στησίμβροτος ὁ Θάσιος οὔτε Γλαύκων
  οὔτε ἄλλος οὐδεὶς τῶν πώποτε γενομένων ἔσχεν εἰπεῖν οὕτω
  πολλὰς καὶ καλὰς διανοίας περὶ Ὁμήρου ὅσας ἐγώ.
• ἔσχεν: a very common meaning of ἔχω is "be able"
• ὅσας ἐγώ is a relative clause: the verb can be supplied from before.
  

  ΣΩ. Εὖ λέγεις, ὦ Ἴων· δῆλον γὰρ ὅτι οὐ φθονήσεις
μοι ἐπιδεῖξαι.   (5)

• δῆλον ὅτι can usually be translated as "clearly," or you can take the long literal grammatical way and translate it as "It [is] clear that ..."
  

  ΙΩΝ. Καὶ μὴν ἄξιόν γε ἀκοῦσαι, ὦ Σώκρατες, ὡς εὖ
κεκόσμηκα τὸν Ὅμηρον· ὥστε οἶμαι ὑπὸ Ὁμηριδῶν ἄξιος
εἶναι χρυσῷ στεφάνῳ στεφανωθῆναι.

• again, ἄξιόν "worthy" can have further words dependent on it.
  
• among its many functions, ὡς can be an adverbial "how" and modify another adverb, like εὖ.
• ὥστε usually introduces a result: sometimes that result is a result clause, and sometimes it is an independent main clause, as it is here.
  
• -ιδης when added to a name or noun means "offspring of" or "related to": these "Homerids" are imitators/admirers of "Homer." I think these particular ones may be Chian Homerids: hard to tell, but there were renowned Chian Homerids in antiquity.
  

  ΣΩ. Καὶ μὴν ἐγὼ ἔτι ποιήσομαι σχολὴν ἀκροάσασθαί
531.
(a) σου, νῦν δέ μοι τοσόνδε ἀπόκριναι· πότερον περὶ Ὁμήρου
μόνον δεινὸς εἶ ἢ καὶ περὶ Ἡσιόδου καὶ Ἀρχιλόχου;

• ἀκροάσασθαί looks like an inf. of purpose with ποιήσομαι σχολὴν: you probably have been told that infinitives are not used for purpose in Greek, which is not quite true: Smyth §2008-10 lists a bunch of infinitive of purpose uses.
• σχολὴν = leisure, and also is the etymon of "school": Plato frequently plays around with the binary of business/leisure and claims that philosophy, a so-called "leisure," is serious business. What is more, this sentence is part of a politeness dance that Soc. and Ion are performing. Note how Soc. compliments Ion, asks for a little thing (τοσόνδε), and puts him into a sort of zugzwang position where he must oblige Socrates? That's typical of Socratic procedure.
  
• μόνον: accusatives can be used adverbially: when it makes no sense as an acc. adjective, it's probably an adverb, especially if it makes sense as an adverb.
  

  ΙΩΝ. Οὐδαμῶς, ἀλλὰ περὶ Ὁμήρου μόνον· ἱκανὸν γάρ
μοι δοκεῖ εἶναι.

• Οὐδαμῶς: supply the rest of this thought from before.
• ἀλλὰ περὶ Ὁμήρου μόνον: ditto.
• So the complete thought would be something like: Οὐδαμῶς εἰμὶ δεινὸς περὶ Ἡσιόδου καὶ Ἀρχιλόχου, ἀλλ᾽ εἰμὶ δεινὸς περὶ Ὁμήρου μόνον.
• μόνον is an acc. adjective, so it can be an ____.
  

ΣΩ. Ἔστι δὲ περὶ ὅτου Ὅμηρός τε καὶ Ἡσίοδος ταὐτὰ    (5)
λέγετον; —

• Ἔστι: main clause
• ὅτου: a relative pronoun: it has to have an antecedent (all relatives do), but there is none. This is a very common occurrence called "omission of the antecedent" just to give it a name that is thankfully descriptive, but not terribly helpful.
  
• λέγετον: when you have no idea what form it is, it just might be a dual: that is actually the thought that pops into my head every time I see a dual like this.

ΙΩΝ. Οἶμαι ἔγωγε καὶ πολλά. —

• supply everything from before: you know that by now.

ΣΩ. Πότερον
οὖν περὶ τούτων κάλλιον ἂν ἐξηγήσαιο ἃ Ὅμηρος λέγει
ἢ ἃ Ἡσίοδος; —

• Πότερον just marks this as a question.
• κάλλιον accusative adjectives can be adverbial. And the comparative adverb is regularly formed by the acc. sg. neuter.
  

ΙΩΝ. Ὁμοίως ἂν περί γε τούτων, ὦ
(b) Σώκρατες, περὶ ὧν ταὐτὰ λέγουσιν. —

• Ὁμοίως ἂν περί γε τούτων: supply what you need from before.
• ταὐτὰ: note the breathing mark: crasis!
  

ΣΩ. Τί δὲ ὧν
πέρι μὴ ταὐτὰ λέγουσιν;

• πέρι: note the accent: shouldn't it be on the ultima? When the accent goes back to the penult on a preposition, it means that the object is before the preposition (or that the preposition is pregnant with a form of "to be" hidden inside of it: but that's not the case here, so we'll leave that for another day).
  

οἷον περὶ μαντικῆς λέγει τι
Ὅμηρός τε καὶ Ἡσίοδος. —

• οἷον can mean "for example": it probably comes from something like an acc. or respect and means more literally "with respect to which sort of thing", but "for example" works so well for it that we say it means that sometimes.
  

ΙΩΝ. Πάνυ γε. —

• one of the many ways that interlocutors in Plato say "Yes, Socrates."
  

ΣΩ. Τί
οὖν; ὅσα τε ὁμοίως καὶ ὅσα διαφόρως περὶ μαντικῆς
λέγετον τὼ ποιητὰ τούτω, πότερον σὺ κάλλιον ἂν ἐξη- @1   (5)
γήσαιο ἢ τῶν μάντεών τις τῶν ἀγαθῶν; —

• λέγετον τὼ ποιητὰ τούτω: endings not often encountered are usually duals, which is confirmed here by a) verifying it in a grammar like Smyth, and b) noting that they are indeed speaking of two poets, Hesiod and Homer.
• when there is an explicit contrast, Greek usually expresses the personal subject: hence σὺ.

ΙΩΝ. Τῶν
μάντεων.

• Fetch what you need from before to make this answer be a sensible answer.

—ΣΩ. Εἰ δὲ σὺ ἦσθα μάντις, οὐκ, εἴπερ περὶ
τῶν ὁμοίως λεγομένων οἷός τ’ ἦσθα ἐξηγήσασθαι, καὶ περὶ
τῶν διαφόρως λεγομένων ἠπίστω ἂν ἐξηγεῖσθαι;

• note the double protasis: if you were ... and if you were able ..., ...
• note too that punctuation tells you that οὐκ belongs with ἠπίστω.
• imperfect in both protasis and apodosis, and ἂν in the apodosis is what kind of condition?
• what form is ἠπίστω? explain it's parts: augment? prefix? tense stem? ending?
  

—ΙΩΝ.
Δῆλον ὅτι.   (10)

• Confirmation that I was right that Δῆλον ὅτι can mean "clearly." Also, yet another way of saying "yes" in Platonic prose. My favorite is the superlative of "true," ἀληθεστατα.
  

(c)   ΣΩ. Τί οὖν ποτε περὶ μὲν Ὁμήρου δεινὸς εἶ, περὶ δὲ
Ἡσιόδου οὔ, οὐδὲ τῶν ἄλλων ποιητῶν;

• οὐδὲ τῶν ἄλλων ποιητῶν: supply what you need from before, namely οὐδὲ τῶν ἄλλων ποιητῶν δεινὸς εἶs

ἢ Ὅμηρος περὶ
ἄλλων τινῶν λέγει ἢ ὧνπερ σύμπαντες οἱ ἄλλοι ποιηταί;

οὐ περὶ πολέμου τε τὰ πολλὰ διελήλυθεν καὶ περὶ ὁμιλιῶν
πρὸς ἀλλήλους ἀνθρώπων ἀγαθῶν τε καὶ κακῶν καὶ ἰδιωτῶν   (5)
καὶ δημιουργῶν, καὶ περὶ θεῶν πρὸς ἀλλήλους καὶ πρὸς
ἀνθρώπους ὁμιλούντων, ὡς ὁμιλοῦσι, καὶ περὶ τῶν οὐρανίων
παθημάτων καὶ περὶ τῶν ἐν Ἅιδου, καὶ γενέσεις καὶ θεῶν
(d) καὶ ἡρώων;

• is τὰ πολλὰ adverbial?
• καὶ περὶ θεῶν πρὸς ἀλλήλους καὶ πρὸς ἀνθρώπους ὁμιλούντων, ὡς ὁμιλοῦσι: that is a "proleptic" construction. The paradigm example of such a construction is from somewhere in the Bible, "consider the lilies of the field, how they grow" (which should be "consider how the lilies of the field grow" but the lilies are taken out and put before (hence "pro" "lept") where they belong).
  
• what is καὶ γενέσεις doing? everything else was either περὶ+ gen. for the topics or πρὸς+ acc. for the actors.
  

οὐ ταῦτά ἐστι περὶ ὧν Ὅμηρος τὴν ποίησιν
πεποίηκεν;
  ΙΩΝ. Ἀληθῆ λέγεις, ὦ Σώκρατες.
  ΣΩ. Τί δὲ οἱ ἄλλοι ποιηταί; οὐ περὶ τῶν αὐτῶν
τούτων;   (5)

  ΙΩΝ. Ναί, ἀλλ’, ὦ Σώκρατες, οὐχ ὁμοίως πεποιήκασι
καὶ Ὅμηρος.

• Yes, Greek has a word for 'yes': it is Ναί.
  
• ὁμοίως ... καὶ = "similarly to" or "the same as"
  

  ΣΩ. Τί μήν; κάκιον;

• Supply what you need from before, remembering that an acc. adjective can be an _____.
  

  ΙΩΝ. Πολύ γε.
  ΣΩ. Ὅμηρος δὲ ἄμεινον;    (10)
  ΙΩΝ. Ἄμεινον μέντοι νὴ Δία.

• Supply what you need from before, remembering that an acc. adjective can be an _____.

  ΣΩ. Οὐκοῦν, ὦ φίλη κεφαλὴ Ἴων, ὅταν περὶ ἀριθμοῦ
πολλῶν λεγόντων εἷς τις ἄριστα λέγῃ, γνώσεται δήπου τις
(e) τὸν εὖ λέγοντα; —

• ὦ φίλη κεφαλὴ: be sure to guess what this means before you try to look it up: what do you think would fit here? Think about how you might call a loved one "dear heart" or say that there are "twelve head of cattle" or we talk of a "head count."
• ἄριστα: the standard way to form a superlative adverb is the acc. n. pl. of the superlative adverb: once again, n. acc. >> adv.
  

ΙΩΝ. Φημί. —ΣΩ. Πότερον οὖν ὁ αὐτὸς
ὅσπερ καὶ τοὺς κακῶς λέγοντας, ἢ ἄλλος; —ΙΩΝ. Ὁ αὐτὸς
δήπου. —

• δήπου always invokes the agreement of the other person, which is why it is usually translated as "surely."
  

ΣΩ. Οὐκοῦν ὁ τὴν ἀριθμητικὴν τέχνην ἔχων οὗτός
ἐστιν; —ΙΩΝ. Ναί. —ΣΩ. Τί δ’; ὅταν πολλῶν λεγόντων
περὶ ὑγιεινῶν σιτίων ὁποῖά ἐστιν, εἷς τις ἄριστα λέγῃ,   (5)
πότερον ἕτερος μέν τις τὸν ἄριστα λέγοντα γνώσεται ὅτι @1
ἄριστα λέγει, ἕτερος δὲ τὸν κάκιον ὅτι κάκιον, ἢ ὁ αὐτός; —

• περὶ ὑγιεινῶν σιτίων ὁποῖά ἐστιν: another proleptic construction.
• πότερον just signals that this is a question.
  
• τὸν ἄριστα λέγοντα γνώσεται ὅτι ἄριστα λέγει: another proleptic construction.
  

ΙΩΝ. Δῆλον δήπου, ὁ αὐτός. —

• Yet another way to say "yes"
• supply what you need from before: ὁ αὐτός τὸν ἄριστα λέγοντα γνώσεται ὅτι ἄριστα λέγει.

ΣΩ. Τίς οὗτος; τί ὄνομα
αὐτῷ; —

• αὐτῷ: I call this the "dative of ownership": I suppose you could call it the "possessive dative"
  

ΙΩΝ. Ἰατρός. —ΣΩ. Οὐκοῦν ἐν κεφαλαίῳ λέγομεν
ὡς ὁ αὐτὸς γνώσεται ἀεί, περὶ τῶν αὐτῶν πολλῶν λεγόν-   (10)
532.
(a) των, ὅστις τε εὖ λέγει καὶ ὅστις κακῶς· ἢ εἰ μὴ γνώσεται
τὸν κακῶς λέγοντα, δῆλον ὅτι οὐδὲ τὸν εὖ, περί γε τοῦ
αὐτοῦ. —

• περὶ τῶν αὐτῶν πολλῶν λεγόντων: be sure to notice that τῶν αὐτῶν is the object of περὶ, while πολλῶν λεγόντων is either partitive genitive with the omitted antecedent of ὅστις, or maybe a genitive absolute.
  

ΙΩΝ. Οὕτως. —

• How many ways can he say "yes"?
  

ΣΩ. Οὐκοῦν ὁ αὐτὸς γίγνεται δεινὸς
περὶ ἀμφοτέρων; —ΙΩΝ. Ναί. —

• Wow, he just said Ναί this time. Just "yes." The point is that Plato introduces a great variety, and a great variety of colloquialisms. I've always wondered whether there is anything more to conclude from this than that he likes variety.
  

ΣΩ. Οὐκοῦν σὺ φῂς καὶ
Ὅμηρον καὶ τοὺς ἄλλους ποιητάς, ἐν οἷς καὶ Ἡσίοδος καὶ   (5)
Ἀρχίλοχός ἐστιν, περί γε τῶν αὐτῶν λέγειν, ἀλλ’ οὐχ
ὁμοίως, ἀλλὰ τὸν μὲν εὖ γε, τοὺς δὲ χεῖρον; —

• ἀλλ’ οὐχ ὁμοίως, ἀλλὰ τὸν μὲν εὖ γε, τοὺς δὲ χεῖρον
• emember that we are still in indirect statement after σὺ φῂς and fetch what you need from earlier in the sentence and this becomes
• ἀλλὰ τουτους οὐχ ὁμοίως λέγειν, ἀλλὰ τὸν μὲν εὖ γε λέγειν, τοὺς δὲ χεῖρον λέγειν

ΙΩΝ. Καὶ
ἀληθῆ λέγω. —ΣΩ. Οὐκοῦν, εἴπερ τὸν εὖ λέγοντα γιγνώ-
(b) σκεις, καὶ τοὺς χεῖρον λέγοντας γιγνώσκοις ἂν ὅτι χεῖρον
λέγουσιν. —

• prolepsis
• what kind of conditional?
  

ΙΩΝ. Ἔοικέν γε. —

• Ἔοικα is "defective": this perfect-in-form verb has present meaning, and its present-in-form has a slightly different present meaning.
  

ΣΩ. Οὐκοῦν, ὦ βέλτιστε,
ὁμοίως τὸν Ἴωνα λέγοντες περὶ Ὁμήρου τε δεινὸν εἶναι καὶ
περὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν οὐχ ἁμαρτησόμεθα, ἐπειδή γε
αὐτὸς ὁμολογῇ τὸν αὐτὸν ἔσεσθαι κριτὴν ἱκανὸν πάντων   (5)
ὅσοι ἂν περὶ τῶν αὐτῶν λέγωσι, τοὺς δὲ ποιητὰς σχεδὸν
ἅπαντας τὰ αὐτὰ ποιεῖν.

• Nice one, Plato. Let's take this apart:
• Οὐκοῦν, ὦ βέλτιστε, ὁμοίως τὸν Ἴωνα λέγοντες περὶ Ὁμήρου τε δεινὸν εἶναι καὶ περὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν οὐχ ἁμαρτησόμεθα,
  
• ἐπειδή γε αὐτὸς ὁμολογῇ τὸν αὐτὸν ἔσεσθαι κριτὴν ἱκανὸν πάντων
  
• ὅσοι ἂν περὶ τῶν αὐτῶν λέγωσι,
  
• τοὺς δὲ ποιητὰς σχεδὸν ἅπαντας τὰ αὐτὰ ποιεῖν.

  ΙΩΝ. Τί οὖν ποτε τὸ αἴτιον, ὦ Σώκρατες, ὅτι ἐγώ, ὅταν
μέν τις περὶ ἄλλου του ποιητοῦ διαλέγηται, οὔτε προσέχω
(c) τὸν νοῦν ἀδυνατῶ τε καὶ ὁτιοῦν συμβαλέσθαι λόγου ἄξιον,
ἀλλ’ ἀτεχνῶς νυστάζω, ἐπειδὰν δέ τις περὶ Ὁμήρου μνησθῇ,
εὐθύς τε ἐγρήγορα καὶ προσέχω τὸν νοῦν καὶ εὐπορῶ ὅτι
λέγω;
  ΣΩ. Οὐ χαλεπὸν τοῦτό γε εἰκάσαι, ὦ ἑταῖρε, ἀλλὰ παντὶ   (5)
δῆλον ὅτι τέχνῃ καὶ ἐπιστήμῃ περὶ Ὁμήρου λέγειν ἀδύνατος
εἶ· εἰ γὰρ τέχνῃ οἷός τε ἦσθα, καὶ περὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν
ἁπάντων λέγειν οἷός τ’ ἂν ἦσθα· ποιητικὴ γάρ πού ἐστιν
τὸ ὅλον. ἢ οὔ; @1
  ΙΩΝ. Ναί.    (10)
(d)   ΣΩ. Οὐκοῦν ἐπειδὰν λάβῃ τις καὶ ἄλλην τέχνην ἡντι-
νοῦν ὅλην, ὁ αὐτὸς τρόπος τῆς σκέψεως ἔσται περὶ ἁπασῶν
τῶν τεχνῶν; πῶς τοῦτο λέγω, δέῃ τί μου ἀκοῦσαι, ὦ Ἴων;
  ΙΩΝ. Ναὶ μὰ τὸν Δία, ὦ Σώκρατες, ἔγωγε· χαίρω γὰρ
ἀκούων ὑμῶν τῶν σοφῶν.   (5)
  ΣΩ. Βουλοίμην ἄν σε ἀληθῆ λέγειν, ὦ Ἴων· ἀλλὰ σοφοὶ
μέν πού ἐστε ὑμεῖς οἱ ῥαψῳδοὶ καὶ ὑποκριταὶ καὶ ὧν ὑμεῖς
ᾄδετε τὰ ποιήματα, ἐγὼ δὲ οὐδὲν ἄλλο ἢ τἀληθῆ λέγω,
(e) οἷον εἰκὸς ἰδιώτην ἄνθρωπον. ἐπεὶ καὶ περὶ τούτου οὗ νῦν
  ἠρόμην σε, θέασαι ὡς φαῦλον καὶ ἰδιωτικόν ἐστι καὶ παντὸς
ἀνδρὸς γνῶναι ὃ ἔλεγον, τὴν αὐτὴν εἶναι σκέψιν, ἐπειδάν
τις ὅλην τέχνην λάβῃ. λάβωμεν γὰρ τῷ λόγῳ· γραφικὴ
γάρ τίς ἐστι τέχνη τὸ ὅλον; —ΙΩΝ. Ναί. —ΣΩ. Οὐκοῦν    (5)
καὶ γραφῆς πολλοὶ καὶ εἰσὶ καὶ γεγόνασιν ἀγαθοὶ καὶ φαῦ-
λοι; —ΙΩΝ. Πάνυ γε. —ΣΩ. Ἤδη οὖν τινα εἶδες ὅστις περὶ
μὲν Πολυγνώτου τοῦ Ἀγλαοφῶντος δεινός ἐστιν ἀποφαί-
νειν ἃ εὖ τε γράφει καὶ ἃ μή, περὶ δὲ τῶν ἄλλων γραφέων
533.
(a) ἀδύνατος; καὶ ἐπειδὰν μέν τις τὰ τῶν ἄλλων ζωγράφων
ἔργα ἐπιδεικνύῃ, νυστάζει τε καὶ ἀπορεῖ καὶ οὐκ ἔχει ὅτι
συμβάληται, ἐπειδὰν δὲ περὶ Πολυγνώτου ἢ ἄλλου ὅτου
βούλει τῶν γραφέων ἑνὸς μόνου δέῃ ἀποφήνασθαι γνώμην,
ἐγρήγορέν τε καὶ προσέχει τὸν νοῦν καὶ εὐπορεῖ ὅτι εἴπῃ; —   (5)
ΙΩΝ. Οὐ μὰ τὸν Δία, οὐ δῆτα. —ΣΩ. Τί δέ; ἐν ἀνδριαντο-
ποιίᾳ ἤδη τιν’ εἶδες ὅστις περὶ μὲν Δαιδάλου τοῦ Μητίονος
(b) ἢ Ἐπειοῦ τοῦ Πανοπέως ἢ Θεοδώρου τοῦ Σαμίου ἢ ἄλλου
τινὸς ἀνδριαντοποιοῦ ἑνὸς πέρι δεινός ἐστιν ἐξηγεῖσθαι ἃ
εὖ πεποίηκεν, ἐν δὲ τοῖς τῶν ἄλλων ἀνδριαντοποιῶν ἔργοις
ἀπορεῖ τε καὶ νυστάζει, οὐκ ἔχων ὅτι εἴπῃ; —ΙΩΝ. Οὐ μὰ @1
τὸν Δία, οὐδὲ τοῦτον ἑώρακα. —ΣΩ. Ἀλλὰ μήν, ὥς γ’ ἐγὼ    (5)
οἶμαι, οὐδ’ ἐν αὐλήσει γε οὐδὲ ἐν κιθαρίσει οὐδὲ ἐν κιθαρῳδίᾳ
οὐδὲ ἐν ῥαψῳδίᾳ οὐδεπώποτ’ εἶδες ἄνδρα ὅστις περὶ μὲν
Ὀλύμπου δεινός ἐστιν ἐξηγεῖσθαι ἢ περὶ Θαμύρου ἢ περὶ
(c) Ὀρφέως ἢ περὶ Φημίου τοῦ Ἰθακησίου ῥαψῳδοῦ, περὶ δὲ
Ἴωνος τοῦ Ἐφεσίου [ῥαψῳδοῦ] ἀπορεῖ καὶ οὐκ ἔχει συμβα-
λέσθαι ἅ τε εὖ ῥαψῳδεῖ καὶ ἃ μή.
  ΙΩΝ. Οὐκ ἔχω σοι περὶ τούτου ἀντιλέγειν, ὦ Σώκρατες·
ἀλλ’ ἐκεῖνο ἐμαυτῷ σύνοιδα, ὅτι περὶ Ὁμήρου κάλλιστ’   (5)
ἀνθρώπων λέγω καὶ εὐπορῶ καὶ οἱ ἄλλοι πάντες μέ φασιν
εὖ λέγειν, περὶ δὲ τῶν ἄλλων οὔ. καίτοι ὅρα τοῦτο τί
ἔστιν.
  ΣΩ. Καὶ ὁρῶ, ὦ Ἴων, καὶ ἔρχομαί γέ σοι ἀποφανού-
(d) μενος ὅ μοι δοκεῖ τοῦτο εἶναι. ἔστι γὰρ τοῦτο τέχνη μὲν
οὐκ ὂν παρὰ σοὶ περὶ Ὁμήρου εὖ λέγειν, ὃ νυνδὴ ἔλεγον,
θεία δὲ δύναμις ἥ σε κινεῖ, ὥσπερ ἐν τῇ λίθῳ ἣν Εὐρι-
πίδης μὲν Μαγνῆτιν ὠνόμασεν, οἱ δὲ πολλοὶ Ἡρακλείαν.
καὶ γὰρ αὕτη ἡ λίθος οὐ μόνον αὐτοὺς τοὺς δακτυλίους ἄγει    (5)
τοὺς σιδηροῦς, ἀλλὰ καὶ δύναμιν ἐντίθησι τοῖς δακτυλίοις
ὥστ’ αὖ δύνασθαι ταὐτὸν τοῦτο ποιεῖν ὅπερ ἡ λίθος, ἄλλους
(e) ἄγειν δακτυλίους, ὥστ’ ἐνίοτε ὁρμαθὸς μακρὸς πάνυ σιδη-
ρίων καὶ δακτυλίων ἐξ ἀλλήλων ἤρτηται· πᾶσι δὲ τούτοις
ἐξ ἐκείνης τῆς λίθου ἡ δύναμις ἀνήρτηται. οὕτω δὲ καὶ ἡ
Μοῦσα ἐνθέους μὲν ποιεῖ αὐτή, διὰ δὲ τῶν ἐνθέων τούτων
ἄλλων ἐνθουσιαζόντων ὁρμαθὸς ἐξαρτᾶται. πάντες γὰρ οἵ @1   (5)
τε τῶν ἐπῶν ποιηταὶ οἱ ἀγαθοὶ οὐκ ἐκ τέχνης ἀλλ’ ἔνθεοι
ὄντες καὶ κατεχόμενοι πάντα ταῦτα τὰ καλὰ λέγουσι ποιή-
ματα, καὶ οἱ μελοποιοὶ οἱ ἀγαθοὶ ὡσαύτως, ὥσπερ οἱ κορυ-
534.
(a) βαντιῶντες οὐκ ἔμφρονες ὄντες ὀρχοῦνται, οὕτω καὶ οἱ μελο-
ποιοὶ οὐκ ἔμφρονες ὄντες τὰ καλὰ μέλη ταῦτα ποιοῦσιν,
ἀλλ’ ἐπειδὰν ἐμβῶσιν εἰς τὴν ἁρμονίαν καὶ εἰς τὸν ῥυθμόν,
βακχεύουσι καὶ κατεχόμενοι, ὥσπερ αἱ βάκχαι ἀρύονται ἐκ
τῶν ποταμῶν μέλι καὶ γάλα κατεχόμεναι, ἔμφρονες δὲ οὖσαι    (5)
οὔ, καὶ τῶν μελοποιῶν ἡ ψυχὴ τοῦτο ἐργάζεται, ὅπερ αὐτοὶ
λέγουσι. λέγουσι γὰρ δήπουθεν πρὸς ἡμᾶς οἱ ποιηταὶ ὅτι
(b) ἀπὸ κρηνῶν μελιρρύτων ἐκ Μουσῶν κήπων τινῶν καὶ ναπῶν
δρεπόμενοι τὰ μέλη ἡμῖν φέρουσιν ὥσπερ αἱ μέλιτται, καὶ
αὐτοὶ οὕτω πετόμενοι· καὶ ἀληθῆ λέγουσι. κοῦφον γὰρ
χρῆμα ποιητής ἐστιν καὶ πτηνὸν καὶ ἱερόν, καὶ οὐ πρότερον
οἷός τε ποιεῖν πρὶν ἂν ἔνθεός τε γένηται καὶ ἔκφρων καὶ   (5)
ὁ νοῦς μηκέτι ἐν αὐτῷ ἐνῇ· ἕως δ’ ἂν τουτὶ ἔχῃ τὸ κτῆμα,
ἀδύνατος πᾶς ποιεῖν ἄνθρωπός ἐστιν καὶ χρησμῳδεῖν. ἅτε
οὖν οὐ τέχνῃ ποιοῦντες καὶ πολλὰ λέγοντες καὶ καλὰ περὶ
(c) τῶν πραγμάτων, ὥσπερ σὺ περὶ Ὁμήρου, ἀλλὰ θείᾳ μοίρᾳ,
τοῦτο μόνον οἷός τε ἕκαστος ποιεῖν καλῶς ἐφ’ ὃ ἡ Μοῦσα
αὐτὸν ὥρμησεν, ὁ μὲν διθυράμβους, ὁ δὲ ἐγκώμια, ὁ δὲ
ὑπορχήματα, ὁ δ’ ἔπη, ὁ δ’ ἰάμβους· τὰ δ’ ἄλλα φαῦλος
αὐτῶν ἕκαστός ἐστιν. οὐ γὰρ τέχνῃ ταῦτα λέγουσιν ἀλλὰ    (5)
θείᾳ δυνάμει, ἐπεί, εἰ περὶ ἑνὸς τέχνῃ καλῶς ἠπίσταντο
λέγειν, κἂν περὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων· διὰ ταῦτα δὲ ὁ θεὸς @1
ἐξαιρούμενος τούτων τὸν νοῦν τούτοις χρῆται ὑπηρέταις καὶ
(d) τοῖς χρησμῳδοῖς καὶ τοῖς μάντεσι τοῖς θείοις, ἵνα ἡμεῖς οἱ
ἀκούοντες εἰδῶμεν ὅτι οὐχ οὗτοί εἰσιν οἱ ταῦτα λέγοντες
οὕτω πολλοῦ ἄξια, οἷς νοῦς μὴ πάρεστιν, ἀλλ’ ὁ θεὸς αὐτός
ἐστιν ὁ λέγων, διὰ τούτων δὲ φθέγγεται πρὸς ἡμᾶς. μέ-
γιστον δὲ τεκμήριον τῷ λόγῳ Τύννιχος ὁ Χαλκιδεύς, ὃς    (5)
ἄλλο μὲν οὐδὲν πώποτε ἐποίησε ποίημα ὅτου τις ἂν ἀξιώ-
σειεν μνησθῆναι, τὸν δὲ παίωνα ὃν πάντες ᾄδουσι, σχεδόν
τι πάντων μελῶν κάλλιστον, ἀτεχνῶς, ὅπερ αὐτὸς λέγει,
(e) “εὕρημά τι Μοισᾶν.” ἐν τούτῳ γὰρ δὴ μάλιστά μοι δοκεῖ
ὁ θεὸς ἐνδείξασθαι ἡμῖν, ἵνα μὴ διστάζωμεν, ὅτι οὐκ ἀνθρώ-
πινά ἐστιν τὰ καλὰ ταῦτα ποιήματα οὐδὲ ἀνθρώπων, ἀλλὰ
θεῖα καὶ θεῶν, οἱ δὲ ποιηταὶ οὐδὲν ἀλλ’ ἢ ἑρμηνῆς εἰσιν
τῶν θεῶν, κατεχόμενοι ἐξ ὅτου ἂν ἕκαστος κατέχηται.   (5)
ταῦτα ἐνδεικνύμενος ὁ θεὸς ἐξεπίτηδες διὰ τοῦ φαυλοτάτου
535.
(a) ποιητοῦ τὸ κάλλιστον μέλος ᾖσεν· ἢ οὐ δοκῶ σοι ἀληθῆ
λέγειν, ὦ Ἴων;
  ΙΩΝ. Ναὶ μὰ τὸν Δία, ἔμοιγε· ἅπτει γάρ πώς μου τοῖς
λόγοις τῆς ψυχῆς, ὦ Σώκρατες, καί μοι δοκοῦσι θείᾳ μοίρᾳ
ἡμῖν παρὰ τῶν θεῶν ταῦτα οἱ ἀγαθοὶ ποιηταὶ ἑρμηνεύειν.   (5)
  ΣΩ. Οὐκοῦν ὑμεῖς αὖ οἱ ῥαψῳδοὶ τὰ τῶν ποιητῶν ἑρμη-
νεύετε;
  ΙΩΝ. Καὶ τοῦτο ἀληθὲς λέγεις.
  ΣΩ. Οὐκοῦν ἑρμηνέων ἑρμηνῆς γίγνεσθε;
  ΙΩΝ. Παντάπασί γε.    (10)
(b)   ΣΩ. Ἔχε δή μοι τόδε εἰπέ, ὦ Ἴων, καὶ μὴ ἀποκρύψῃ
ὅτι ἄν σε ἔρωμαι· ὅταν εὖ εἴπῃς ἔπη καὶ ἐκπλήξῃς μάλιστα
τοὺς θεωμένους, ἢ τὸν Ὀδυσσέα ὅταν ἐπὶ τὸν οὐδὸν ἐφαλ-
λόμενον ᾄδῃς, ἐκφανῆ γιγνόμενον τοῖς μνηστῆρσι καὶ ἐκ- @1
χέοντα τοὺς ὀιστοὺς πρὸ τῶν ποδῶν, ἢ Ἀχιλλέα ἐπὶ τὸν    (5)
Ἕκτορα ὁρμῶντα, ἢ καὶ τῶν περὶ Ἀνδρομάχην ἐλεινῶν τι ἢ
περὶ Ἑκάβην ἢ περὶ Πρίαμον, τότε πότερον ἔμφρων εἶ ἢ ἔξω
(c) σαυτοῦ γίγνῃ καὶ παρὰ τοῖς πράγμασιν οἴεταί σου εἶναι ἡ
ψυχὴ οἷς λέγεις ἐνθουσιάζουσα, ἢ ἐν Ἰθάκῃ οὖσιν ἢ ἐν
Τροίᾳ ἢ ὅπως ἂν καὶ τὰ ἔπη ἔχῃ;
  ΙΩΝ. Ὡς ἐναργές μοι τοῦτο, ὦ Σώκρατες, τὸ τεκμήριον
εἶπες· οὐ γάρ σε ἀποκρυψάμενος ἐρῶ. ἐγὼ γὰρ ὅταν    (5)
ἐλεινόν τι λέγω, δακρύων ἐμπίμπλανταί μου οἱ ὀφθαλμοί·
ὅταν τε φοβερὸν ἢ δεινόν, ὀρθαὶ αἱ τρίχες ἵστανται ὑπὸ
φόβου καὶ ἡ καρδία πηδᾷ.
(d)   ΣΩ. Τί οὖν; φῶμεν, ὦ Ἴων, ἔμφρονα εἶναι τότε τοῦτον
τὸν ἄνθρωπον, ὃς ἂν κεκοσμημένος ἐσθῆτι ποικίλῃ καὶ
χρυσοῖσι στεφάνοις κλάῃ τ’ ἐν θυσίαις καὶ ἑορταῖς, μηδὲν
ἀπολωλεκὼς τούτων, ἢ φοβῆται πλέον ἢ ἐν δισμυρίοις ἀνθρώ-
ποις ἑστηκὼς φιλίοις, μηδενὸς ἀποδύοντος μηδὲ ἀδικοῦντος;   (5)
  ΙΩΝ. Οὐ μὰ τὸν Δία, οὐ πάνυ, ὦ Σώκρατες, ὥς γε
τἀληθὲς εἰρῆσθαι.
  ΣΩ. Οἶσθα οὖν ὅτι καὶ τῶν θεατῶν τοὺς πολλοὺς ταὐτὰ
ταῦτα ὑμεῖς ἐργάζεσθε;
(e)   ΙΩΝ. Καὶ μάλα καλῶς οἶδα· καθορῶ γὰρ ἑκάστοτε
αὐτοὺς ἄνωθεν ἀπὸ τοῦ βήματος κλάοντάς τε καὶ δεινὸν
ἐμβλέποντας καὶ συνθαμβοῦντας τοῖς λεγομένοις. δεῖ γάρ
με καὶ σφόδρ’ αὐτοῖς τὸν νοῦν προσέχειν· ὡς ἐὰν μὲν
κλάοντας αὐτοὺς καθίσω, αὐτὸς γελάσομαι ἀργύριον λαμβά-    (5)
νων, ἐὰν δὲ γελῶντας, αὐτὸς κλαύσομαι ἀργύριον ἀπολλύς.
  ΣΩ. Οἶσθα οὖν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ θεατὴς τῶν δακτυλίων
ὁ ἔσχατος, ὧν ἐγὼ ἔλεγον ὑπὸ τῆς Ἡρακλειώτιδος λίθου
ἀπ’ ἀλλήλων τὴν δύναμιν λαμβάνειν; ὁ δὲ μέσος σὺ ὁ @1
536.
(a) ῥαψῳδὸς καὶ ὑποκριτής, ὁ δὲ πρῶτος αὐτὸς ὁ ποιητής· ὁ δὲ
θεὸς διὰ πάντων τούτων ἕλκει τὴν ψυχὴν ὅποι ἂν βούληται
τῶν ἀνθρώπων, ἀνακρεμαννὺς ἐξ ἀλλήλων τὴν δύναμιν.
καὶ ὥσπερ ἐκ τῆς λίθου ἐκείνης ὁρμαθὸς πάμπολυς ἐξήρ-
τηται χορευτῶν τε καὶ διδασκάλων καὶ ὑποδιδασκάλων, ἐκ    (5)
πλαγίου ἐξηρτημένων τῶν τῆς Μούσης ἐκκρεμαμένων δα-
κτυλίων. καὶ ὁ μὲν τῶν ποιητῶν ἐξ ἄλλης Μούσης, ὁ δὲ
ἐξ ἄλλης ἐξήρτηται—ὀνομάζομεν δὲ αὐτὸ κατέχεται, τὸ δέ
(b) ἐστι παραπλήσιον· ἔχεται γάρ—ἐκ δὲ τούτων τῶν πρώτων
δακτυλίων, τῶν ποιητῶν, ἄλλοι ἐξ ἄλλου αὖ ἠρτημένοι εἰσὶ
καὶ ἐνθουσιάζουσιν, οἱ μὲν ἐξ Ὀρφέως, οἱ δὲ ἐκ Μουσαίου·
οἱ δὲ πολλοὶ ἐξ Ὁμήρου κατέχονταί τε καὶ ἔχονται. ὧν
σύ, ὦ Ἴων, εἷς εἶ καὶ κατέχῃ ἐξ Ὁμήρου, καὶ ἐπειδὰν μέν   (5)
τις ἄλλου του ποιητοῦ ᾄδῃ, καθεύδεις τε καὶ ἀπορεῖς ὅτι
λέγῃς, ἐπειδὰν δὲ τούτου τοῦ ποιητοῦ φθέγξηταί τις μέλος,
εὐθὺς ἐγρήγορας καὶ ὀρχεῖταί σου ἡ ψυχὴ καὶ εὐπορεῖς ὅτι
(c) λέγῃς· οὐ γὰρ τέχνῃ οὐδ’ ἐπιστήμῃ περὶ Ὁμήρου λέγεις
ἃ λέγεις, ἀλλὰ θείᾳ μοίρᾳ καὶ κατοκωχῇ, ὥσπερ οἱ κορυ-
βαντιῶντες ἐκείνου μόνου αἰσθάνονται τοῦ μέλους ὀξέως
ὃ ἂν ᾖ τοῦ θεοῦ ἐξ ὅτου ἂν κατέχωνται, καὶ εἰς ἐκεῖνο τὸ
μέλος καὶ σχημάτων καὶ ῥημάτων εὐποροῦσι, τῶν δὲ ἄλλων   (5)
οὐ φροντίζουσιν· οὕτω καὶ σύ, ὦ Ἴων, περὶ μὲν Ὁμήρου
ὅταν τις μνησθῇ, εὐπορεῖς, περὶ δὲ τῶν ἄλλων ἀπορεῖς·
(d) τούτου δ’ ἐστὶ τὸ αἴτιον, ὅ μ’ ἐρωτᾷς, δι’ ὅτι σὺ περὶ μὲν
Ὁμήρου εὐπορεῖς, περὶ δὲ τῶν ἄλλων οὔ, ὅτι οὐ τέχνῃ ἀλλὰ
θείᾳ μοίρᾳ Ὁμήρου δεινὸς εἶ ἐπαινέτης.
  ΙΩΝ. Σὺ μὲν εὖ λέγεις, ὦ Σώκρατες· θαυμάζοιμι μεντἂν
εἰ οὕτως εὖ εἴποις, ὥστε με ἀναπεῖσαι ὡς ἐγὼ κατεχόμενος    (5)
καὶ μαινόμενος Ὅμηρον ἐπαινῶ. οἶμαι δὲ οὐδ’ ἂν σοὶ
δόξαιμι, εἴ μου ἀκούσαις λέγοντος περὶ Ὁμήρου.
  ΣΩ. Καὶ μὴν ἐθέλω γε ἀκοῦσαι, οὐ μέντοι πρότερον @1
(e) πρὶν ἄν μοι ἀποκρίνῃ τόδε· ὧν Ὅμηρος λέγει περὶ τίνος
εὖ λέγεις; οὐ γὰρ δήπου περὶ ἁπάντων γε.
ΙΩΝ. Εὖ ἴσθι, ὦ Σώκρατες, περὶ οὐδενὸς ὅτου οὔ.
  ΣΩ. Οὐ δήπου καὶ περὶ τούτων ὧν σὺ μὲν τυγχάνεις
οὐκ εἰδώς, Ὅμηρος δὲ λέγει.    (5)
  ΙΩΝ. Καὶ ταῦτα ποῖά ἐστιν ἃ Ὅμηρος μὲν λέγει, ἐγὼ
δὲ οὐκ οἶδα;
537.
(a)   ΣΩ. Οὐ καὶ περὶ τεχνῶν μέντοι λέγει πολλαχοῦ Ὅμηρος
καὶ πολλά; οἷον καὶ περὶ ἡνιοχείας—ἐὰν μνησθῶ τὰ ἔπη,
ἐγώ σοι φράσω.
  ΙΩΝ. Ἀλλ’ ἐγὼ ἐρῶ· ἐγὼ γὰρ μέμνημαι.
  ΣΩ. Εἰπὲ δή μοι ἃ λέγει Νέστωρ Ἀντιλόχῳ τῷ ὑεῖ,    (5)
παραινῶν εὐλαβηθῆναι περὶ τὴν καμπὴν ἐν τῇ ἱπποδρομίᾳ
τῇ ἐπὶ Πατρόκλῳ.
 
  ΙΩΝ. Κλινθῆναι δέ, φησί, καὶ αὐτὸς ἐυξέστῳ ἐνὶ δίφρῳ   (7)
(b)         ἦκ’ ἐπ’ ἀριστερὰ τοῖιν· ἀτὰρ τὸν δεξιὸν ἵππον
        κένσαι ὁμοκλήσας, εἶξαί τέ οἱ ἡνία χερσίν.
        ἐν νύσσῃ δέ τοι ἵππος ἀριστερὸς ἐγχριμφθήτω,
        ὡς ἄν τοι πλήμνη γε δοάσσεται ἄκρον ἱκέσθαι
        κύκλου ποιητοῖο· λίθου δ’ ἀλέασθαι ἐπαυρεῖν.    (5)
 
(c)   ΣΩ. Ἀρκεῖ. ταῦτα δή, ὦ Ἴων, τὰ ἔπη εἴτε ὀρθῶς λέγει
Ὅμηρος εἴτε μή, πότερος ἂν γνοίη ἄμεινον, ἰατρὸς ἢ ἡνίο-
χος; —ΙΩΝ. Ἡνίοχος δήπου. —ΣΩ. Πότερον ὅτι τέχνην
ταύτην ἔχει ἢ κατ’ ἄλλο τι; —ΙΩΝ. Οὔκ, ἀλλ’ ὅτι τέχνην.
—ΣΩ. Οὐκοῦν ἑκάστῃ τῶν τεχνῶν ἀποδέδοταί τι ὑπὸ τοῦ    (5)
θεοῦ ἔργον οἵᾳ τε εἶναι γιγνώσκειν; οὐ γάρ που ἃ κυβερνη-
τικῇ γιγνώσκομεν, γνωσόμεθα καὶ ἰατρικῇ. —ΙΩΝ. Οὐ δῆτα.
—ΣΩ. Οὐδέ γε ἃ ἰατρικῇ, ταῦτα καὶ τεκτονικῇ. —ΙΩΝ. @1
(d) Οὐ δῆτα. —ΣΩ. Οὐκοῦν οὕτω καὶ κατὰ πασῶν τῶν τεχνῶν,
ἃ τῇ ἑτέρᾳ τέχνῃ γιγνώσκομεν, οὐ γνωσόμεθα τῇ ἑτέρᾳ;
τόδε δέ μοι πρότερον τούτου ἀπόκριναι· τὴν μὲν ἑτέραν φῂς
εἶναί τινα τέχνην, τὴν δ’ ἑτέραν; —ΙΩΝ. Ναί. —ΣΩ. Ἆρα
ὥσπερ ἐγὼ τεκμαιρόμενος, ὅταν ἡ μὲν ἑτέρων πραγμάτων ᾖ    (5)
ἐπιστήμη, ἡ δ’ ἑτέρων, οὕτω καλῶ τὴν μὲν ἄλλην, τὴν δὲ ἄλλην
(e) τέχνην, οὕτω καὶ σύ; —ΙΩΝ. Ναί. —ΣΩ. Εἰ γάρ που τῶν
αὐτῶν πραγμάτων ἐπιστήμη εἴη τις, τί ἂν τὴν μὲν ἑτέραν
φαῖμεν εἶναι, τὴν δ’ ἑτέραν, ὁπότε γε ταὐτὰ εἴη εἰδέναι ἀπ’
ἀμφοτέρων; ὥσπερ ἐγώ τε γιγνώσκω ὅτι πέντε εἰσὶν οὗτοι
οἱ δάκτυλοι, καὶ σύ, ὥσπερ ἐγώ, περὶ τούτων ταὐτὰ γιγνώ-    (5)
σκεις· καὶ εἴ σε ἐγὼ ἐροίμην εἰ τῇ αὐτῇ τέχνῃ γιγνώσκομεν
τῇ ἀριθμητικῇ τὰ αὐτὰ ἐγώ τε καὶ σὺ ἢ ἄλλῃ, φαίης ἂν
δήπου τῇ αὐτῇ. —ΙΩΝ. Ναί.
538.
(a)   ΣΩ. Ὃ τοίνυν ἄρτι ἔμελλον ἐρήσεσθαί σε, νυνὶ εἰπέ, εἰ
κατὰ πασῶν τῶν τεχνῶν οὕτω σοι δοκεῖ, τῇ μὲν αὐτῇ τέχνῃ
τὰ αὐτὰ ἀναγκαῖον εἶναι γιγνώσκειν, τῇ δ’ ἑτέρᾳ μὴ τὰ αὐτά,
ἀλλ’ εἴπερ ἄλλη ἐστίν, ἀναγκαῖον καὶ ἕτερα γιγνώσκειν. —
ΙΩΝ. Οὕτω μοι δοκεῖ, ὦ Σώκρατες. —ΣΩ. Οὐκοῦν ὅστις ἂν   (5)
μὴ ἔχῃ τινὰ τέχνην, ταύτης τῆς τέχνης τὰ λεγόμενα ἢ
πραττόμενα καλῶς γιγνώσκειν οὐχ οἷός τ’ ἔσται; —ΙΩΝ.
(b) Ἀληθῆ λέγεις. —ΣΩ. Πότερον οὖν περὶ τῶν ἐπῶν ὧν εἶπες,
εἴτε καλῶς λέγει Ὅμηρος εἴτε μή, σὺ κάλλιον γνώσῃ ἢ
ἡνίοχος; —ΙΩΝ. Ἡνίοχος. —ΣΩ. Ῥαψῳδὸς γάρ που εἶ ἀλλ’
οὐχ ἡνίοχος. —ΙΩΝ. Ναί. —ΣΩ. Ἡ δὲ ῥαψῳδικὴ τέχνη
ἑτέρα ἐστὶ τῆς ἡνιοχικῆς; —ΙΩΝ. Ναί. —ΣΩ. Εἰ ἄρα ἑτέρα,    (5)
περὶ ἑτέρων καὶ ἐπιστήμη πραγμάτων ἐστίν. —ΙΩΝ. Ναί.
  ΣΩ. Τί δὲ δὴ ὅταν Ὅμηρος λέγῃ ὡς τετρωμένῳ τῷ
Μαχάονι Ἑκαμήδη ἡ Νέστορος παλλακὴ κυκεῶνα πίνειν
(c) δίδωσι; καὶ λέγει πως οὕτως— @1
    οἴνῳ πραμνείῳ, φησίν, ἐπὶ δ’ αἴγειον κνῆ τυρὸν
    κνήστι χαλκείῃ· παρὰ δὲ κρόμυον ποτῷ ὄψον·
 
ταῦτα εἴτε ὀρθῶς λέγει Ὅμηρος εἴτε μή, πότερον ἰατρικῆς   (3)
ἐστι διαγνῶναι καλῶς ἢ ῥαψῳδικῆς;
  ΙΩΝ. Ἰατρικῆς.    (5)
  ΣΩ. Τί δέ, ὅταν λέγῃ Ὅμηρος—
 
(d)     ἡ δὲ μολυβδαίνῃ ἰκέλη ἐς βυσσὸν ἵκανεν,
    ἥ τε κατ’ ἀγραύλοιο βοὸς κέρας ἐμμεμαυῖα
    ἔρχεται ὠμηστῇσι μετ’ ἰχθύσι πῆμα φέρουσα·
 
ταῦτα πότερον φῶμεν ἁλιευτικῆς εἶναι τέχνης μᾶλλον κρῖναι    (3)
ἢ ῥαψῳδικῆς, ἅττα λέγει καὶ εἴτε καλῶς εἴτε μή;
  ΙΩΝ. Δῆλον δή, ὦ Σώκρατες, ὅτι ἁλιευτικῆς.    (5)
  ΣΩ. Σκέψαι δή, σοῦ ἐρομένου, εἰ ἔροιό με· “Ἐπειδὴ
(e) τοίνυν, ὦ Σώκρατες, τούτων τῶν τεχνῶν ἐν Ὁμήρῳ εὑρίσκεις
ἃ προσήκει ἑκάστῃ διακρίνειν, ἴθι μοι ἔξευρε καὶ τὰ τοῦ
μάντεώς τε καὶ μαντικῆς, ποῖά ἐστιν ἃ προσήκει αὐτῷ οἵῳ
τ’ εἶναι διαγιγνώσκειν, εἴτε εὖ εἴτε κακῶς πεποίηται” —
σκέψαι ὡς ῥᾳδίως τε καὶ ἀληθῆ ἐγώ σοι ἀποκρινοῦμαι.    (5)
πολλαχοῦ μὲν γὰρ καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ λέγει, οἷον καὶ ἃ ὁ
τῶν Μελαμποδιδῶν λέγει μάντις πρὸς τοὺς μνηστῆρας,
Θεοκλύμενος—
 
539.
(a)     δαιμόνιοι, τί κακὸν τόδε πάσχετε; νυκτὶ μὲν ὑμέων
    εἰλύαται κεφαλαί τε πρόσωπά τε νέρθε τε γυῖα,
    οἰμωγὴ δὲ δέδηε, δεδάκρυνται δὲ παρειαί· @1
εἰδώλων τε πλέον πρόθυρον, πλείη δὲ καὶ αὐλὴ
    ἱεμένων ἔρεβόσδε ὑπὸ ζόφον· ἠέλιος δὲ   (5)
(b)     οὐρανοῦ ἐξαπόλωλε, κακὴ δ’ ἐπιδέδρομεν ἀχλύς·
 
πολλαχοῦ δὲ καὶ ἐν Ἰλιάδι, οἷον καὶ ἐπὶ τειχομαχίᾳ· λέγει   (1)
γὰρ καὶ ἐνταῦθα—
 
    ὄρνις γάρ σφιν ἐπῆλθε περησέμεναι μεμαῶσιν,   (3)
    αἰετὸς ὑψιπέτης, ἐπ’ ἀριστερὰ λαὸν ἐέργων,
(c)     φοινήεντα δράκοντα φέρων ὀνύχεσσι πέλωρον,
    ζωόν, ἔτ’ ἀσπαίροντα· καὶ οὔπω λήθετο χάρμης.
    κόψε γὰρ αὐτὸν ἔχοντα κατὰ στῆθος παρὰ δειρὴν
    ἰδνωθεὶς ὀπίσω, ὁ δ’ ἀπὸ ἕθεν ἧκε χαμᾶζε
    ἀλγήσας ὀδύνῃσι, μέσῳ δ’ ἐνὶ κάββαλ’ ὁμίλῳ·   (5)
(d)     αὐτὸς δὲ κλάγξας πέτετο πνοιῇς ἀνέμοιο.
 
ταῦτα φήσω καὶ τὰ τοιαῦτα τῷ μάντει προσήκειν καὶ σκο-   (1)
πεῖν καὶ κρίνειν.
  ΙΩΝ. Ἀληθῆ γε σὺ λέγων, ὦ Σώκρατες.
  ΣΩ. Καὶ σύ γε, ὦ Ἴων, ἀληθῆ ταῦτα λέγεις. ἴθι δὴ καὶ
σὺ ἐμοί, ὥσπερ ἐγὼ σοὶ ἐξέλεξα καὶ ἐξ Ὀδυσσείας καὶ ἐξ    (5)
Ἰλιάδος ὁποῖα τοῦ μάντεώς ἐστι καὶ ὁποῖα τοῦ ἰατροῦ καὶ
(e) ὁποῖα τοῦ ἁλιέως, οὕτω καὶ σὺ ἐμοὶ ἔκλεξον, ἐπειδὴ καὶ
ἐμπειρότερος εἶ ἐμοῦ τῶν Ὁμήρου, ὁποῖα τοῦ ῥαψῳδοῦ ἐστιν,
ὦ Ἴων, καὶ τῆς τέχνης τῆς ῥαψῳδικῆς, ἃ τῷ ῥαψῳδῷ προσ-
ήκει καὶ σκοπεῖσθαι καὶ διακρίνειν παρὰ τοὺς ἄλλους
ἀνθρώπους.   (5)
  ΙΩΝ. Ἐγὼ μέν φημι, ὦ Σώκρατες, ἅπαντα.
  ΣΩ. Οὐ σύ γε φῄς, ὦ Ἴων, ἅπαντα· ἢ οὕτως ἐπιλήσμων
εἶ; καίτοι οὐκ ἂν πρέποι γε ἐπιλήσμονα εἶναι ῥαψῳδὸν
ἄνδρα.
540.
(a)   ΙΩΝ. Τί δὲ δὴ ἐπιλανθάνομαι; @1
  ΣΩ. Οὐ μέμνησαι ὅτι ἔφησθα τὴν ῥαψῳδικὴν τέχνην
ἑτέραν εἶναι τῆς ἡνιοχικῆς; —ΙΩΝ. Μέμνημαι. —ΣΩ. Οὐκ-
οῦν καὶ ἑτέραν οὖσαν ἕτερα γνώσεσθαι ὡμολόγεις; —ΙΩΝ.
Ναί. —ΣΩ. Οὐκ ἄρα πάντα γε γνώσεται ἡ ῥαψῳδικὴ κατὰ   (5)
τὸν σὸν λόγον οὐδὲ ὁ ῥαψῳδός. —ΙΩΝ. Πλήν γε ἴσως τὰ
τοιαῦτα, ὦ Σώκρατες.
(b)   ΣΩ. Τὰ τοιαῦτα δὲ λέγεις πλὴν τὰ τῶν ἄλλων τεχνῶν
σχεδόν τι· ἀλλὰ ποῖα δὴ γνώσεται, ἐπειδὴ οὐχ ἅπαντα;
  ΙΩΝ. Ἃ πρέπει, οἶμαι ἔγωγε, ἀνδρὶ εἰπεῖν καὶ ὁποῖα
γυναικί, καὶ ὁποῖα δούλῳ καὶ ὁποῖα ἐλευθέρῳ, καὶ ὁποῖα
ἀρχομένῳ καὶ ὁποῖα ἄρχοντι.    (5)
ΣΩ. Ἆρα ὁποῖα ἄρχοντι, λέγεις, ἐν θαλάττῃ χειμαζομένου
πλοίου πρέπει εἰπεῖν, ὁ ῥαψῳδὸς γνώσεται κάλλιον ἢ ὁ
κυβερνήτης; —ΙΩΝ. Οὔκ, ἀλλὰ ὁ κυβερνήτης τοῦτό γε. —
(c) ΣΩ. Ἀλλ’ ὁποῖα ἄρχοντι κάμνοντος πρέπει εἰπεῖν, ὁ
ῥαψῳδὸς γνώσεται κάλλιον ἢ ὁ ἰατρός; —ΙΩΝ. Οὐδὲ
τοῦτο. —ΣΩ. Ἀλλ’ οἷα δούλῳ πρέπει, λέγεις; —ΙΩΝ.
Ναί. —ΣΩ. Οἷον βουκόλῳ λέγεις δούλῳ ἃ πρέπει εἰπεῖν
ἀγριαινουσῶν βοῶν παραμυθουμένῳ, ὁ ῥαψῳδὸς γνώσεται    (5)
ἀλλ’ οὐχ ὁ βουκόλος; —ΙΩΝ. Οὐ δῆτα. —ΣΩ. Ἀλλ’ οἷα
γυναικὶ πρέποντά ἐστιν εἰπεῖν ταλασιουργῷ περὶ ἐρίων
(d) ἐργασίας; —ΙΩΝ. Οὔ. —ΣΩ. Ἀλλ’ οἷα ἀνδρὶ πρέπει εἰπεῖν
γνώσεται στρατηγῷ στρατιώταις παραινοῦντι; —ΙΩΝ. Ναί,
τὰ τοιαῦτα γνώσεται ὁ ῥαψῳδός.
  ΣΩ. Τί δέ; ἡ ῥαψῳδικὴ τέχνη στρατηγική ἐστιν;
  ΙΩΝ. Γνοίην γοῦν ἂν ἔγωγε οἷα στρατηγὸν πρέπει εἰπεῖν.    (5)
  ΣΩ. Ἴσως γὰρ εἶ καὶ στρατηγικός, ὦ Ἴων. καὶ γὰρ εἰ
ἐτύγχανες ἱππικὸς ὢν ἅμα καὶ κιθαριστικός, ἔγνως ἂν ἵππους
(e) εὖ καὶ κακῶς ἱππαζομένους· ἀλλ’ εἴ σ’ ἐγὼ ἠρόμην· “Ποτέρᾳ
δὴ τέχνῃ, ὦ Ἴων, γιγνώσκεις τοὺς εὖ ἱππαζομένους ἵππους; @1
ᾗ ἱππεὺς εἶ ἢ ᾗ κιθαριστής;” τί ἄν μοι ἀπεκρίνω; —ΙΩΝ.
Ἧι ἱππεύς, ἔγωγ’ ἄν. —ΣΩ. Οὐκοῦν εἰ καὶ τοὺς εὖ κιθαρί-
ζοντας διεγίγνωσκες, ὡμολόγεις ἄν, ᾗ κιθαριστὴς εἶ, ταύτῃ   (5)
διαγιγνώσκειν, ἀλλ’ οὐχ ᾗ ἱππεύς. —ΙΩΝ. Ναί. —ΣΩ.
Ἐπειδὴ δὲ τὰ στρατιωτικὰ γιγνώσκεις, πότερον ᾗ στρατη-
γικὸς εἶ γιγνώσκεις ἢ ᾗ ῥαψῳδὸς ἀγαθός; —ΙΩΝ. Οὐδὲν
ἔμοιγε δοκεῖ διαφέρειν.
541.
(a)   ΣΩ. Πῶς; οὐδὲν λέγεις διαφέρειν; μίαν λέγεις τέχνην
εἶναι τὴν ῥαψῳδικὴν καὶ τὴν στρατηγικὴν ἢ δύο; —ΙΩΝ. Μία
ἔμοιγε δοκεῖ. —ΣΩ. Ὅστις ἄρα ἀγαθὸς ῥαψῳδός ἐστιν, οὗτος
καὶ ἀγαθὸς στρατηγὸς τυγχάνει ὤν; —ΙΩΝ. Μάλιστα, ὦ Σώ-
κρατες. —ΣΩ. Οὐκοῦν καὶ ὅστις ἀγαθὸς στρατηγὸς τυγχάνει    (5)
ὤν, ἀγαθὸς καὶ ῥαψῳδός ἐστιν. —ΙΩΝ. Οὐκ αὖ μοι δοκεῖ
τοῦτο. —ΣΩ. Ἀλλ’ ἐκεῖνο μὴν δοκεῖ σοι, ὅστις γε ἀγαθὸς
(b) ῥαψῳδός, καὶ στρατηγὸς ἀγαθὸς εἶναι; —ΙΩΝ. Πάνυ γε. —
ΣΩ. Οὐκοῦν σὺ τῶν Ἑλλήνων ἄριστος ῥαψῳδὸς εἶ; —ΙΩΝ.
Πολύ γε, ὦ Σώκρατες. —ΣΩ. Ἦ καὶ στρατηγός, ὦ Ἴων, τῶν
Ἑλλήνων ἄριστος εἶ; —ΙΩΝ. Εὖ ἴσθι, ὦ Σώκρατες· καὶ
ταῦτά γε ἐκ τῶν Ὁμήρου μαθών.    (5)
  ΣΩ. Τί δή ποτ’ οὖν πρὸς τῶν θεῶν, ὦ Ἴων, ἀμφότερα
ἄριστος ὢν τῶν Ἑλλήνων, καὶ στρατηγὸς καὶ ῥαψῳδός,
ῥαψῳδεῖς μὲν περιιὼν τοῖς Ἕλλησι, στρατηγεῖς δ’ οὔ; ἢ
(c) ῥαψῳδοῦ μὲν δοκεῖ σοι χρυσῷ στεφάνῳ ἐστεφανωμένου
πολλὴ χρεία εἶναι τοῖς Ἕλλησι, στρατηγοῦ δὲ οὐδεμία;
  ΙΩΝ. Ἡ μὲν γὰρ ἡμετέρα, ὦ Σώκρατες, πόλις ἄρχεται
ὑπὸ ὑμῶν καὶ στρατηγεῖται καὶ οὐδὲν δεῖται στρατηγοῦ, ἡ δὲ
ὑμετέρα καὶ ἡ Λακεδαιμονίων οὐκ ἄν με ἕλοιτο στρατηγόν·    (5)
αὐτοὶ γὰρ οἴεσθε ἱκανοὶ εἶναι.
  ΣΩ. Ὦ βέλτιστε Ἴων, Ἀπολλόδωρον οὐ γιγνώσκεις τὸν
Κυζικηνόν; @1
  ΙΩΝ. Ποῖον τοῦτον;
  ΣΩ. Ὃν Ἀθηναῖοι πολλάκις ἑαυτῶν στρατηγὸν ᾕρηνται    (10)
(d) ξένον ὄντα· καὶ Φανοσθένη τὸν Ἄνδριον καὶ Ἡρακλείδην τὸν
Κλαζομένιον, οὓς ἥδε ἡ πόλις ξένους ὄντας, ἐνδειξαμένους
ὅτι ἄξιοι λόγου εἰσί, καὶ εἰς στρατηγίας καὶ εἰς τὰς ἄλλας
ἀρχὰς ἄγει· Ἴωνα δ’ ἄρα τὸν Ἐφέσιον οὐχ αἱρήσεται
στρατηγὸν καὶ τιμήσει, ἐὰν δοκῇ ἄξιος λόγου εἶναι; τί δέ;    (5)
οὐκ Ἀθηναῖοι μέν ἐστε οἱ Ἐφέσιοι τὸ ἀρχαῖον, καὶ ἡ Ἔφεσος
(e) οὐδεμιᾶς ἐλάττων πόλεως; ἀλλὰ γὰρ σύ, ὦ Ἴων, εἰ μὲν ἀληθῆ
λέγεις ὡς τέχνῃ καὶ ἐπιστήμῃ οἷός τε εἶ Ὅμηρον ἐπαινεῖν,
ἀδικεῖς, ὅστις ἐμοὶ ὑποσχόμενος ὡς πολλὰ καὶ καλὰ περὶ
Ὁμήρου ἐπίστασαι καὶ φάσκων ἐπιδείξειν, ἐξαπατᾷς με καὶ
πολλοῦ δεῖς ἐπιδεῖξαι, ὅς γε οὐδὲ ἅττα ἐστὶ ταῦτα περὶ   (5)
ὧν δεινὸς εἶ ἐθέλεις εἰπεῖν, πάλαι ἐμοῦ λιπαροῦντος, ἀλλὰ
ἀτεχνῶς ὥσπερ ὁ Πρωτεὺς παντοδαπὸς γίγνῃ στρεφόμενος
ἄνω καὶ κάτω, ἕως τελευτῶν διαφυγών με στρατηγὸς ἀνεφά-
542.
(a) νης, ἵνα μὴ ἐπιδείξῃς ὡς δεινὸς εἶ τὴν περὶ Ὁμήρου σοφίαν.
εἰ μὲν οὖν τεχνικὸς ὤν, ὅπερ νυνδὴ ἔλεγον, περὶ Ὁμήρου
ὑποσχόμενος ἐπιδείξειν ἐξαπατᾷς με, ἄδικος εἶ· εἰ δὲ μὴ
τεχνικὸς εἶ, ἀλλὰ θείᾳ μοίρᾳ κατεχόμενος ἐξ Ὁμήρου μηδὲν
εἰδὼς πολλὰ καὶ καλὰ λέγεις περὶ τοῦ ποιητοῦ, ὥσπερ ἐγὼ   (5)
εἶπον περὶ σοῦ, οὐδὲν ἀδικεῖς. ἑλοῦ οὖν πότερα βούλει
νομίζεσθαι ὑπὸ ἡμῶν ἄδικος ἀνὴρ εἶναι ἢ θεῖος.
(b)   ΙΩΝ. Πολὺ διαφέρει, ὦ Σώκρατες· πολὺ γὰρ κάλλιον τὸ
θεῖον νομίζεσθαι.
  ΣΩ. Τοῦτο τοίνυν τὸ κάλλιον ὑπάρχει σοι παρ’ ἡμῖν, ὦ
Ἴων, θεῖον εἶναι καὶ μὴ τεχνικὸν περὶ Ὁμήρου ἐπαινέτην.